از آن روز که رفته ای

کارت شارژها را سیگار می خرم

و با خیابان حرف می زنم

همین طوری پیش برود

گوشی را هم باید بفروشم کفش بخرم

سیگار دیگه آرومم نمی کنه

یه مسکن قوی می خوام

بوی تو … آغوش تو … تو …

ته سیگار هایم پوکه های خاطرات است

که شلیک می کنم وسط مغزم

می کشد مرا

اما شاید تو را فراری دهداز ذهنم

همه را خطا زدم

پاکت بعدی خشابی دیگر …

آنقدر سیگار می کشم

تا تلخی سیگار

شیرینیِ تو را از خاطرم ببرد …

یادته می گفتی یک نخ روشن کن دوتایی بکشیم ؟

از وقتی رفتی به یادت تمام سیگار ها رانصفه می کشم

گفت : اینقدر سیگار نکش می میری

گفتم : اگه نکشم می میرم

گفت : اگه بکشی با درد می میری

گفتم : اگه نکشم از درد می میرم

گفت : هوای دودی جلوی درد رو نمی گیره

گفتم : هوای صاف جلوی مرگو می گیره؟

نگاهم کرد و گفت : بکش …

با یک گریه ی مشترک

یک لیوان چای انفرادی و یک نخ سیگار

که دل کشیدنش را ندارم

جنون امشب را شروع می کنم

صبح دوباره همان آدم سابق می شوم

که به تمام دنیا صبح بخیر می گوید …

سیگار روشنت را در جنگل خشک و آشفته روح من انداختی

بعد پرسیدی : مزاحمت که نشدم ؟

خندیدم و گفتم : نه اصلاً …

بی تو نه شعر می چسبد نه مرور خاطره ها نه سیگار

من تو را می خواهم

می فهمی ؟ …

به ته سیگارهایتان احترام بگذارید

نیندازیدشان زیرپا

چرا آدم ها عادت دارند

هرکه به پایشان سوخت را می اندازند زیر پا ؟

سیگارت را پشت دست من خاموش کن

بگذار این داغ نشانی باشد

برای دیگر دل نبستن ها …

سیگار بهانه است

و من باز عمیق تر پک می زنم

تا خاکستر کنم روزهای بر باد رفته ام را …

کام اول و عمیق از سیگار

طعم قهوه گوشه دنج کافه

بوی برف که می بارید

و دست های که روی پیانو می رقصید

فرصت عاشقی کردن بود

جای تو خالی اما …